چكيده
نهادهاي مدني به معناي جديد آن ريشه در تاريخ مغرب زمين و پيوند
ناگسستني با جامعه مدني دارد. آشنايي ايرانيان با غرب و توجه روشنفكران
ايراني به مدرنيسم در قرن نوزده سبب توجه برخي از ايرانيان به اين نهادها
شد. استقرار مشروطيت در ايران و تدوين قانون اساسي اگر چه تشكيل و فعاليت
اين نهادها را قانوني ساخت اما در تاريخ معاصر ايران، به استثناي مقاطع
كوتاهي، هيچگاه امكان فعاليت براي اين نهادها فراهم نشد. پيروزي انقلاب
اسلامي در ايران فرصت مناسب براي تشكيل و فعاليت اين نهادها فراهم ساخت.
اما وقوع برخي حوادث و رويدادها همراه با حاكم شدن مشاركت توده اي در جامعه
يكبار ديگر اين فرصت را از ميان برد. بقدرت رسيدن آقاي خاتمي در ايران و
طرح جامعه مدني از سوي وي ضرورت جايگزيني مشاركت سازمان يافته بجاي مشاركت
توده اي را عيان ساخت. مهمترين ابزار براي نيل بدين منظور شكل گيري نهادهاي
مدني براي ايفاي نقش واسط ميان دولت و ملت بود. بدين ترتيب يكبار ديگر
نهادهاي مدني در ايران امكان حيات يافتند. اما اين بار نيز اين نهادها،
همانند مقاطع قبلي، از جانب سه حوزه حاكميت، مردم و نظام بين الملل در معرض
تهديد قرار دارند، لذا حياتي ترين موضوع براي سازمانهاي مردمي حاضر در
ايران شناخت چالشها و انتخاب راهكارهاي مناسب براي مقابله با آنهاست.
مقدمه
بدنبال
برگزاري انتخابات رياست جمهوري خردادماه سال 1376 و انتخابات آقاي سيدمحمد
خاتمي، با اكثريت قاطع آرا، به عنوان ریيس جمهور دوران جديدي در حيات
سياسي انقلاب اسلامي ايران فرا رسيد. طرح موضوعاتي جديد در گفتمان سياسي
ايران نظير جامعه مدني، توسعه سياسي، شفاف سازي، پاسخگوكردن دولت همه و همه
بيانگر آغاز حركتي جديد در مسير تاريخ انقلاب براي جايگزين ساختن مشاركت
سازمان يافته بجاي مشاركت توده اي بود. اين تغيير و تحول در حوزه نظري
زمينه ساز وقوع برخي دگرگونيها در حوزه عملي نيز گرديد كه مهمترين آنها
تشكيل و تشديد فعاليت نهادهاي غيردولتي NGOs نظير احزاب، انجمنها، اتحاديه
هاي كارگري و سنديكاها بود، لذا باتوجه به اهميت اين نهادها براي تحقق
جامعه مدني هم به عنوان ابزار و هم به عنوان غايت، بنظر مي رسد مهمترين
مساله براي آنها در مقطع كنوني آسيب شناسي به موقع و اتخاذ راهكارهاي مناسب
جهت مقابله با چالشها باشد. مبناي اين پژوهش سؤال ذير است:
دانلود فایل”تحقيق جامعه مدني و نهادهاي غيردولتي در ايران ؛چالشها و راه كارها”